غیبت رحمت

                          السلام علیک ایها الغوث و الرحمه الواسعه وعدا غیر مکذوب

تمامی ارتباطات مبنی بر عاطفه و مهر و محبت بین موجودات جهان از رحمت الهی سرچشمه می گیرد. اگر اسم رحمان و رحیم الهی نبود، اثری از این گونه محبت ورزی ها درعالم یافت نمی شد.

 
  با توجه به این که امام(علیه الصلاه و السلام) خود، اسم الهی و به تعبیری نازل تر، محل تجلی اسماء حسنای الهی است، حاکمیت و بسط ید امام(ع)، موجب فراگیری رحمت عام و خاص در عالم و عالمیان می شود و بنابر این، غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) اسم رحمان و رحیم الهی را در حجاب خواهد برد. نتیجه طبیعی چنین پیامدی که با حاکمیت و بسط ید مظهر اسمای غیر حسنای  الهی (ابلیس) همراه است، توسعه خشونت و قساوت میان ابنای بشر است که هر چه از زمان غیبت امام(عج) بگذرد، روند تزایدی پیدا خواهد کرد.

  بسط رحمت های الهی در عالم با رفع حجب از مظهر آن، جهان دیگری را رقم می زند که از برد اندیشه بشریت غرق در تاریکی ها، بسی دور است. حاصل چنین بسطی، نه تنها بازگشت مهر و محبت به تمامی ساحات ارتباطات بشریست، بل در عمقی فزون تر، روابط طبیعی بین حیوانات را که بر طبق تقدیر اولی الهی، بر عداوت شکل گرفته به همزیستی مبدل می کند. به همین دلیل یکی از اوصاف جهان مهدوی، همزیستی گرگ و گوسفند است. این نمونه، تمثیلی شگفت از چگونگی روابط در آن عهد را به نمایش گذاشته... تا چگونه آن را درک کنیم؟

  بعد از شهادت حضرت اباعبدالله الحسین (علیه الصلاه و السلام) بر محور آنچه از روایات استفاده می شود، غضب عمومی الهی که دقیقا در نقطه مقابل رحمت قرار دارد، فراگیری یافته است: لما قتل الحسین (ع) اشتد غضب الله علی اهل الارض ... واین غضب تا ظهور منتقم حضرتش پابرجا خواهد بود: ومن قتل مظلوما فقد جعلنا لولیه سلطانا... و تنها بعد از آن است که رحمت بسط می یابد: فانظر الی آثار رحمه الله کیف یحیی الموتی... 

ادامه دارد...