یکی از گناهان بزرگ، یاس و ناامیدی و به تعبیری قنوط نسبت به رحمت خداوند است.
قرآن کریم از زبان پیامبر الهی جناب یعقوب چنین نقل می کند که : مایوس از رحمت الله نیستند مگر جماعت کافران...
اگر کسی در زمان غیبت، در حالت انتظار فرج باشد، در حقیقت منتظر ظهور و وسعت گرفتن رحمت خداوند است (1) که با امر شریف ظهور محقق می شود (2) و چنین فردی مایوس از رحمت خداوند نیست. ولی اگر فرد یا افرادی، ظهور را مساله ای مستبعد بدانند که احتمال وقوع آن نیست یا بسیار کم است، طبیعتا چنین افرادی نسبت به ظهور رحمت الهی، امیدوار نیستند، چون امید نسبت به اموری که احتمال وقوع آن نیست یا بسیار مستبعد است، معنا ندارد...
بنابرین در ظرف قبض رحمت الهی (زمان غیبت)، منتظران ظهور، مایوس از رحمت الهی نیستند.
1. در روایت شریف است که : انتظروا الفرج و لا تیاسوا من روح الله... منتظر فرج باشید و از رحمت الهی (به تحقق فرج) ناامید نگردید.
2. در یکی از توصیفات مرتبط با جریان ظهور در حدیثی چنین آمده: ... و ذلک عند نزول رحمه الله علی العباد...ظهور مقارن است با نزول رحمت الهی بر بندگان.
بسته به تعریفی که از دین داریم، تحلیل ما از غیبت دین متفاوت می شود، دین در انگاره ای عبارت است از" جریان ولایت الهی بر روی زمین" به این معنا که سازوکارهای دینی در حوزه های فقه و اخلاق و عقیده، به عنوان مناسک جریان توحید عمل می کنند و تجلی ولایت الله را در در زمینیان رقم می زنند. بنابر این تعریف، غیبت دین به معنای حداقلی بودن و قبض جریان ولایت الهی بر روی زمین است که معلول فقدان ظهور و بسط ید امام (علیه الصلاه و السلام) است....