غیبت معرفت

  عالی ترین سطح معرفت، شناختی است که بالاترین بصیرت را در خداشناسی، انسان شناسی و جهان شناسی در عالم به آن معرفت رقم بزند و او را از تاریکی شک و جهل به نور یقین و علم برساند.

  ارزش معرفت نه لزوما به کشف واقعیات است که هر چه کاشفیت بیشتر باشد، معرفت بهتری حاصل شده باشد، بلکه ارزش حقیقی آن به این است که چه مقدار برای آدمی نفع واقعی داشته و هم راستا با هدف خلقتش باشد. از این رو، شناخت خداوند، نافع ترین معارف است، چرا که انسان جز برای چنین شناختی که توأم با پرستش اوست، آفریده نشده... کلام نورانی امام حسین (علیه الصلاه و السلام) معرفت خداوند را برای تحقق عبادت و عبادت را برای رسیدن به اوج بی نیازی از غیر او می داند که غایت توحید است: ان الله والله ماخلق العباد الا لیعرفوه فاذا عرفوه عبدوه و اذا عبدوه استغنوا بعبادته عن کل ما سواه  

  مرکز اصلی بحث شناخت خدا این است که معرفت الهی هم طراز و ناشی از معرفت به امام است و لذا معرفت امام که خود معرفت خداوند از راه اسماء و صفات تکوینی (وجود امام) اوست، در اوج معارف قرار دارد.

  هدف خلقت، شناخت خداوند است و معرفت الهی با درک اسماء و صفات ممکن است و چون امام معصوم(علیه الصلاه و السلام) خود اسماء حسنای الهی است که: نحن اسماء الحسنی... معرفت الامام عین معرفت الله است: ..ما معرفه الله؟ قال(ع): معرفه اهل کل زمان امامهم الذی یجب علیهم طاعته

  با این مقدمه روشن می شود که غیبت مظهر اسماء الهی، راه را بر اجتماع بشری به سوی معرفت الله به غایت دشوار یا ناممکن می کند و ظهور این اسماء در مراتب دانی عالم که در قرآن از آن با ظهور خداوند یاد شده، به تحقق معرفت الله می انجامد.* (هل ینظرون الا ان یاتیهم الله فی ظلل من الغمام و الملائکه و قضی الامر و الی الله ترجع الامور)

  معرفت الهی مراتبی دارد که هر مرحله از مرحله مادون آن پرارج تر و به هدف خلقت نزدیک تر است. مرحله نهایی شناخت خداوند، شناخت مرتبه نورانیت اسماء الهی است که با نورانی شدن زمین به نور ولایت الهی، راه به سوی آن هموار می شود که: و اشرقت الارض بنور ربها ...و: معرفتی بالنورانیه معرفه الله عزوجل و معرفه الله عزوجل معرفتی بالنورانیه و من عرفنی بهذا الشأن کان عارفا مستبصرا بدینه

 ادامه دارد... 

------------------------------ 

* (...لا سبیل الی العباده الا بعد المعرفه و لا مسلک الی معرفه الله الا بعرفان اسمائه و الا فالذات مما لا یحاط بالمعرفه البشریه و لا تعرف الاسماء بخفائها و لا مناص للمعرفه من ظهورها فالعباده بواقعها انما تکون بعد ظهور الاسماء الحسنی و قد قال(ع): نحن الاسماء الحسنی و قال(ع): و نحن مشیه الله عزوجل و عن امیرالمومنین(ع): انا قدره الله عزوجل...)ربوات المقدسین فی تفسیر القرآن المبین ـ ج۱ ـ ص ۱۹