غیبت برکت

امام حسین علیه‏ السلام:

فى بَیانِ ما یَحدُثُ فى زَمَنِ ظُهورِ الامامِ الحُجَّةِ علیه‏السلام : وَ لَتَنزِلَنَّ البَرَکَةُ مِنَ السَّماءِ اِلَى الارضِ حَتّى اِنَّ الشَّجَرَةَ لَتَقصِفُ مِمّا یَزیدُ اللّه‏ُ فیها مِنَ الثَّمَرَةِ وَ لَتُوکَلُ ثَمَرةُ الشِّتاءِ فِى الصَّیفِ وَ ثَمَرَةُ الصَّیفِ فِى الشِّتاءِ وَ ذلِکَ قَولُهُ تعالى: «وَ لَو اَنَّ اَهلَ القُرى آمَنوا وَ اتَّقَوا لَفَتَحنا عَلَیهِم بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الرضِ وَلکِن کَذَّبُوا»؛

امام حسین(ع) در بیان آنچه هنگام ظهور امام زمان علیه‏السلام رخ می دهد
، فرمودند : برکت از آسمان به سوى زمین فرو مى‏ریزد، تا آن‏جا که درخت از میوه فراوانى که خداوند در آن می افزاید، مى‏شکند. (مردم) میوه زمستان را در تابستان و میوه تابستان را در زمستان می خورند و این معناى سخن خداوند است که: (و اگر مردمِ آبادیها ایمان می آوردند و تقوا پیشه می کردند، برکت‏هایى از آسمان و زمین به روى آنان می گشودیم، لیکن تکذیب کردند(...

  همان گونه که ملاحظه می شود، استناد حضرت(علیه الصلاه و السلام) به آیه شریفه بیانگر این مطلب است که تحقق برکت در مقیاس جهانی مشروط به ایمان و تقوای اهالی همه مناطق زمین است( اهل القری: اهل همه آبادیها  ) و چنین ایمان و تقوای گسترده ای خود تنها با ظهور و بسط ید امام(عجل الله تعالی فرجه) محقق می شود و بدون آن از برکت جهانی خبری نیست و معنای غیبت برکت نیز همین است.

  تعبیر (ولکن کذبوا...) به خوبی نشان می دهد که تصدیق و ایمان اجتماعی به خداوند که با تصدیق و ایمان به امام حاصل می شود، راه رسیدن به برکت جمعی است و بدون آن راهی نیست جز به ترکستان...